Στο λυκαυγές περίπου της νέας χιλιετίας και συγκεκριμένα στα 1896, συμπληρώθηκε ένας αιώνας από τότε που κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του Κωστή Παλαμά, τα «Τραγούδια της Πατρίδος μου». Στη διάρκεια των εκατό αυτών χρόνων, για τον ποιητή και το έργο του ειπώθηκαν και γράφτηκαν πάρα πολλά. (. . .) Επομένως, ένα ακόμη βιβλίο για τον Παλαμά και το έργο του, αν δεν είναι εντελώς περιττό, σίγουρα, ελάχιστα καινούργια στοιχεία θα έχει να προσθέσει σ` αυτά που ήδη υπάρχουν, ενώ ίσως θεωρηθεί και λίγο ανεπίκαιρο, αφού ο ποιητής όντας σχετικά παλιός, είναι πια αρκετά ξεπερασμένος και δεν ενδιαφέρει και πολύ το σημερινό έλληνα αναγνώστη. Τα δύο λογικά, από πρώτη άποψη, αυτά συμπεράσματα δεν ανταποκρίνονται διόλου στην πραγματικότητα και η γενική παραδοχή τους θα είχε σοβαρές αρνητικές συνέπειες στην πνευματική ζωή του τόπου μας. Η αλήθεια είναι ότι το έργο του Παλαμά ούτε έχει κριθεί ακόμα ολοκληρωμένα και τελειωτικά ούτε έχει ξεπεραστεί, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]