Ένα λογοτεχνικό μυθιστόρημα, απ` αυτά που μόνο η ίδια η ζωή μπορεί να συνθέσει. «Κυριακή πρωί ήτανε, αυτό είναι σίγουρο· αλλά τι μήνας ή τι χρόνος, θα σας γελάσω. Ακόμα σίγουρος είμαι ότι ήτανε άνοιξη, γιατί κανένα πρωινό του χειμώνα έτσι κι αλλιώς δεν έχει μείνει στη μνήμη μου· σε όλη τη ζωή μου μέχρι τώρα. . . Μέσα στο σπίτι η κυρα-Δέσποινα δεν έκλαιγε πια. Με μάτια πρησμένα μα ολάνοιχτα κοιτούσε στη γωνιά με τα εικονίσματα, σαν να περίμενε αποκεί μιαν απάντηση. Με τα δυο της χέρια αγκάλιαζε σφιχτά τα γόνατα του μονάκριβου γιου της που κρεμότανε άψυχος από το καλώδιο της λάμπας. . .»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]