Είναι διάχυτη σήμερα η αίσθηση ότι οι θεσμοί του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν λειτουργούν με τον αρμόζοντα τρόπο. Όλα τα δημοσκοπικά δεδομένα, εδώ και δυο δεκαετίες, επιβεβαιώνουν τη δυσθυμία των Ελλήνων πολιτών, ιδίως απέναντι στην «πολιτική κοινωνία» και τους φορείς της. Η κρίση του πολιτικού συστήματος συνυφαίνεται με το ζήτημα της ικανότητας του κράτους και των διοικητικών μηχανισμών να ανταποκριθούν με αποτελεσματικές δημόσιες πολιτικές στις νέες προκλήσεις της κοινωνία της διακινδύνευσης. Εξάλλου οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν πολύ χαμηλές επιδόσεις όσον αφορά την ικανότητά τους να πραγματοποιήσουν τις πολιτικές που επιδιώκουν, εκτός όταν πρόκειται για πολιτικές που αναπαράγουν το πελατειακό σύστημα. Στο επίκεντρο της κρίσης βρίσκονται τα πολιτικά κόμματα, που καθίστανται ολοένα και λιγότερο θεσμοί μεσολάβησης μεταξύ πολιτών και κράτους και ολοένα περισσότερο αυτο-αναφερόμενοι μηχανισμοί, που ενδιαφέρονται ιδίως για την αναπαραγωγή τους και διέπονται από μια λογική `ιμπεριαλιστικής` επέκτασης σε όλους τους χώρους του πολιτειακού βίου, ακόμη και σε εκείνους που δεν εμπίπτουν στη λογική του κομματικού φαινομένου. Περαιτέρω, η διαφθορά που συνέχεται με την πολιτική τάξη δεν αποτελεί βέβαια τη μόνη μορφή διαφθοράς στην Ελλάδα, σίγουρα όμως είναι εκείνη που διαβρώνει περισσότερο την κοινωνική συνοχή και αποτελεί πλέον την κύρια αιτία της αυξανόμενης δυσαρέσκειας προς τα πολιτικά κόμματα. Σε αυτά και άλλα κρίσιμα προβλήματα λειτουργίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος επικεντρώνονται οι συμβολές που περιλαμβάνονται στον ανά χείρας τόμο.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]