`. . . Ένας πρώτος λόγος που μας έκανε να θεωρήσουμε πως ήταν χρέος μας, ως κοινωνικοί ψυχολόγοι, να μελετήσουμε τα φαινόμενα της τρομοκρατίας και γενικότερα της κρατικής και της μη κρατικής πολιτικής βίας βρίσκεται στη σύνθετη φύση και προέλευσή τους έτσι όπως βιώνονται, προσλαμβάνονται, εξηγούνται, ερμηνεύονται και αντιμετωπίζονται από το κοινωνικό υποκείμενο φυσικά - δηλαδή πρωτίστως σε αναπαραστασιακό επίπεδο - αλλά και ως προς τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται, χρησιμοποιούνται και εξαργυρώνονται από την πολιτεία στις διάφορες εκδοχές της, δηλαδή `κατ` αποκλειστικότητα σε θεσμικό και επικοινωνιακό επίπεδο`. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]