Μέσα στον σκληρό πυρήνα του πολιτικού πολιτισμού βρίσκονται οι συγκλίνουσες και αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες "εθνική κοσμοθεωρία", "έθνος", "εθνική ανεξαρτησία", "εθνοκράτος", "δημοκρατία", "κοινωνική ελευθερία" και "πολιτική ελευθερία". Παρά το γεγονός ότι το περιεχόμενο των εννοιών αυτών είναι διαφορετικό ανάλογα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας, μορφικά είναι πανομοιότυπες για όλα τα έθνη. Η διαρκής διαχρονική πνευματική και πολιτική ανάπτυξή τους συγκροτεί την Κοσμοθεωρία των εθνών. Η κατίσχυση της κοσμοθεωρίας των εθνών και η σταθερότητα τον 21ο αιώνα συναρτάται, πρωτίστως, με την εμπέδωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως θεμελιώδους κοσμοθεωρητικής παραδοχής όλων των εθνών και με την εκ του γεγονότος αυτού ανάπτυξη αντιηγεμονικών εθνοκρατοκεντρικών συσπειρώσεων. [...]
Ρήγας Φεραίος και Καβάφης: Ο τίτλος "Κοσμοθεωρία των Εθνών" εμπνέεται από τον Ρήγα Φεραίο.
Τα κεντρικά κεφάλαια του βιβλίου, εξάλλου, κτίστηκαν γύρω από τα μνημειώδη ποιήματα του Καβάφη Τείχη (υλιστικά τείχη που κτίζονται γύρω από τη μοντερνιστική δημόσια σφαίρα), Βάρβαροι (οι λογικές απολήξεις του μεταμοντερνισμού στα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα) και Ιθάκη (τα ταξίδι του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος και οι προϋποθέσεις μιας ολοένα μεγαλύτερης σταθερότητας).
Η λαίλαπα της ιδεολογίας και του διεθνισμού: Οι καταστροφικές ιδεολογίες και οι διεθνισμοί του 19ου και 20ού αιώνα -αναρχισμός, ναζισμός, κομουνισμός, φιλελευθερισμός- είχαν την ίδια υλιστική μάνα και την ίδια τύχη: Αφού μάτωσαν την ανθρωπότητα εισερχόμενοι στον 21ό αιώνα καταρρέουν κάτω από το βάρος των αντιφάσεών τους. Όσο απομακρυνόμαστε από την αποικιοκρατία αποδεσμεύονται οι εθνικές πνευματικές δυνάμεις, εμπεδώνεται η εθνική ανεξαρτησία ως άξονας εθνοκρατοκεντρικών αντιηγεμονικών συσπειρώσεων και κατισχύει η κοσμοθεωρία των εθνών. Στον αντίποδα βρίσκονται οι παρακμιακές τάσεις που θρέφουν τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, η επικράτηση των οποίων αποτελεί επιστροφή στο μέλλον υλιστών όπως οι La Mettrie και ο μαρκήσιος de Sade.
Σταδιακή κυριαρχία του υλισμού: Υλισμός, ιδεολογία και διεθνισμός είναι το τρίδυμο της καταστροφής των τελευταίων αιώνων. Ο συνεπέστερος υλιστής είναι ο μαρκήσιος de Sade. Ο υλισμός στις έσχατες απολήξεις του είναι φιλοτομαρισμός, εγωπάθεια, ιδιωτεία, φιλαυτία, μηδενισμός, άκρατος ηδονισμός και έγκλημα. Ο μοντερνισμός σταδιακά διολίσθησε στην αντιπνευματικότητα κτίζοντας πανύψηλα υλιστικά τείχη γύρω από τη δημόσια σφαίρα των ευρωπαϊκών κρατών. Η σταδιακή επικράτηση των υλιστικών ιδεών είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια τη νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος, την κατάληψη του πλανήτη από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις, την επί αιώνες καταλήστευση του πλούτου των εθνών, τις εθνοκαθάρσεις στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, πολλούς πολέμους, πολλές γενοκτονίες, πολλά μεγάλα νεκροταφεία, διαίρει και βασίλευε και άπειρα περιφερειακά προβλήματα. Αυτά είναι και τα μεγαλύτερα εγκλήματα όλων των εποχών τα οποία η μοντερνιστική ιδεολογικοπολιτική ορθότητα και ο πολιτικοστοχαστικός καθωσπρεπισμός ελέω επικοινωνιακής ισχύος επί αιώνες φυλάσσουν ως επτασφράγιστο μυστικό. Αναλύονται σε βάθος ζητήματα της ιστορίας διεθνών σχέσεων και των διαχρονικών ανθρωπολογικών διαμορφώσεων, καθώς επίσης τονίζεται ο υπονομευτικός ρόλος των ιδεολογικοπολιτικών (πανεπιστημιακών) εκπαιδευτηρίων τα οποία στις μέρες μας κατακυριεύονται από τις πιο ακραίες τάσεις του μεταμοντερνισμού με αποτέλεσμα να ροκανίζονται τα ανθρωπολογικά θεμέλια των δυτικών κοινωνιών.
Άνοδος, πτώση και επαναφορά του πολιτικού πολιτισμού: Οι αφετηρίες του πολιτικού πολιτισμού βρίσκονται στην κλασική αρχαιότητα. Το πνευματικό κτίσιμο των εθνικών κοσμοθεωριών εν μέσω αναστολών, αντιστροφών και αντιξοοτήτων ήταν και συνεχίζει να είναι ανοδικό. Εις πείσμα των υλιστικών παραδοχών που βασικά αναδείχθηκαν μετά τον 16ο αιώνα τα έθνη συγκροτούν και κτίζουν ακατάπαυστα τις εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις ενός πολιτισμένου εθνοκρατικού πολιτικού βίου και ενός εθνοκρατοκεντρικά θεμελιωμένου διεθνούς συστήματος. Βάση της ανάλυσής μας είναι η κοινωνιοκεντρική θεμελίωση των εθνών και ο Αριστοτελισμός, τις κοσμοθεωρητικές προεκτάσεις του οποίου και αντιπαραθέτουμε στον μοντερνισμό και τον μεταμοντερνισμό.
Ε.Ε. ως πρότυπο μετανεωτερικού εθνοκρατοκεντρικού συστήματος: Η ΕΕ εξετάζεται ως ένα πρότυπο μελλοντικού εθνοκρατοκεντρικού συστήματος και τονίζεται ο υπονομευτικός ρόλος των διεθνιστικών ιδεολογημάτων που ροκανίζουν τα θεμέλια του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Ολική επαναφορά του έθνους: Ο πολιτικός πολιτισμός κορυφώθηκε στη Βυζαντινή Οικουμένη, αλλά έκτοτε δέχτηκε μεγάλα πλήγματα από την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης, της Κωνσταντινούπολης. Παρά τα πλήγματα που επέφερε μετά τον 16ο αιώνα η έλευση του υλισμού, των ιδεολογιών και των διεθνισμών, το έθνος επανέρχεται ολοζώντανο. Στον αντίποδα των υλιστικών θεωρήσεων σταδιακά επανέρχονται οι εθνικές κοσμοθεωρίες που κτίζονταν επί χιλιετίες.