Τα πρόσωπα στα έργα του Γκέλμαν έλκονται συχνά από την υπαρξιακή άβυσσο - που η δεκαετία του `60 αντιμετώπιζε με καχυποψία και σκεπτικισμό, καταδικάζοντας το προσωπικό ως εγωισμό που. . πλήττει την αισθητική του `εμείς`. Υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση `απώλειας`, ένα αίσθημα `ακρωτηριασμού` όχι τόσο σε ηθικό επίπεδο, αλλά στις προσωπικές διαστάσεις, μια αναζήτηση, ένα ερωτηματικό βασανιστικό: `Τι λογής είναι ο άνθρωπος. . .`, ποια τα χάσματα, ποιο το ηθικό του αδιέξοδο, γιατί πάντα αυτό το αίτημα του ανικανοποίητου. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]