Δύο διαφορετικές πνευματικές παραδόσεις έχουν ανεξίτηλα σημαδέψει την ιστορία της κοινωνικής σκέψης. Η ευρωπαϊκή παράδοση, από την μια μεριά, και η αγγλοσαξονική παράδοση από την άλλη. Η πρώτη από αυτές, οπωσδήποτε κι αν υπάρχουν εσωτερικές διαφοροποιήσεις στους κόλπους της -με την Γερμανική, την Γαλλική και την Ιταλική σχολή κυρίως -τείνουν να βρίσκουν την ενότητα τους τόσο κατά την γέννηση της κοινωνικής επιστήμης όσο και στην διαχρονική της διασπορά. Η αγγλοσαξονική παράδοση από την άλλη μεριά, σχετίζεται κυρίως με τον τρόπο εκείνο της σκέψης που εγκαινιάσθηκε με την Αγγλική σχολή και στις μετέπειτα φάσεις της αναπτύχθηκε στην Αμερικανική Ήπειρο.

Αυτός ο διχασμός των δυο μεγάλων παραδόσεων στην ιστορία της κοινωνικής σκέψης υπήρξε επιστημονικά γόνιμος αλλά φαίνεται να μειώνεται σήμερα σε σπουδαιότητα με την αυξανόμενη επιβολή μιας νέας κοινωνίας με ιδιότυπους χαρακτήρες και κατηγορήματα που τείνουν να σμικρύνουν τον ρόλο του κοινωνικά δρώντα, με τις άλογες και πολλές φορές όχι γενικεύσιμες ιδιότητες της δράσης του, και ν` αξιώνουν καθολικότερες λύσεις στην διογκούμενη ομοιομορφία της κοινωνικής προβληματικής. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)