Για την Κοινωνιολογία της Παιδείας η Εκπαίδευση αποτελεί κατά κύριο λόγο μια εσωλειτουργία ή υπολειτουργία της κοινωνίας. Υπό την ιδρυματική της μορφή της σχολικής Εκπαίδευσης προσλαμβάνει η λειτουργία αυτή τη μορφή ενός κοινωνικού ιδρύματος ή ενός επιμέρους συστήματος της κοινωνίας, αφού δε γίνεται να λάβει χώρα σε ένα `κοινωνικό κενό` , αλλά τελείται πάντα στα πλαίσια ενός ειδικού κοινωνικού περιβάλλοντος και μιας συγκεκριμένης καθημερινής κοινωνικής πραγματικότητας, που ορθολογικοποιείται όλο και πιο πολύ και μορφοποιείται σήμερα με μια απρόσωπη και αυστηρή επιστημονική δομή. Η τυπικά οργανωμένη και αυστηρά κουρικουλοποιημένη σχολική μάθηση δεν απροσωποποιεί μόνο τα άτομα, λόγω της συνακόλουθης αντίφασης μεταξύ της ατομικότητας και της κοινωνικής δομής, αλλά και καταστρέφει τις υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ Δασκάλου, Μαθητών και Γονέων, καθώς πιέζει τον εκπαιδευόμενο με τρόπο σχεδόν εκβιαστικό να ενσωματωθεί σε μια προδεδομένη κρατική τάξη και να επιδείξει ικανότητες και δεξιότητες, που κρίνονται αναγκαίες για μελλοντική ανάληψη και ενάσκηση κοινωνικών λειτουργιών. Δάσκαλοι, γονείς και μαθητές, κυρίως οι τελευταίοι, συνθλίβονται κυριολεκτικά στα γρανάζια μιας μηχανοποιημένης, γραφειοκρατούμενης και πιεστικά επιβαλλόμενης από το κράτος σχολικής πράξης. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]