Όσο η κοινωνιολογία υπακούει σε μια ακρωτηριασμένη και αυθαίρετη αντίληψη για την κοινωνία, όσο περισσότερο αποβλέπει στην επιστημονικότητα, τόσο περισσότερο αυτή η βλέψη είναι αντι-επιστημονική. Το ντετερμινιστικό και αναγωγικό μοντέλο είναι σήμερα ξεπερασμένο στις επιστήμες της φύσης. Δίδεται πλέον θέση στο τυχαίο, σε διακλαδώσεις, σε ιδιαιτερότητες, σε πολυπλοκότητες. Η κοινωνιολογία πρέπει να πάει ακόμα πιο μακριά: η κοινωνία δεν είναι μια τετριμμένη μηχανή όπου τα άτομα απλώς επιμερίζονται και χάνονται σε τάξεις, καταστάσεις, ρόλους. Τέλος, η κοινωνιολογική επιστημονικότητα δεν μπορεί παρά να είναι μερική και ανολοκλήρωτη: κάθε κοινωνιολόγος είναι ένα υβρίδιο επιστήμονα και δοκιμιογράφου. Σ` αυτό το βιβλίο προτείνεται μια κοινωνιολογική σκέψη που αναζωογονεί μια οργάνωση, που ανασταίνει τον στοχασμό πάνω στα μεγάλα ανθρωπο-κοινωνικά προβλήματα και που, παράλληλα, αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο του παρόντος, το ζωντανό και το ουσιώδες των γεγονότων, την πολυπλοκότητα των φαινομένων, την ανθρωπότητα της καθημερινότητας. Αυτή η «κοινωνιολογική επιτομή» επεξηγεί και υπερασπίζεται μια αντίληψη περί κοινωνίας που έχει προέλθει από πολλές συνθέσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]