Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στις αντιλήψεις, τις αναπαραστάσεις και τις πρακτικές απέναντι στην εργασία και την εκπαίδευση των νέων ηλικίας 16-18 ετών από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που διέκοψαν το σχολείο, κυρίως πριν το τέλος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, και εργάζονται στους βασικούς παραγωγικούς τομείς του Λεκανοπεδίου. Η εγκατάλειψη του σχολείου `που δε λέει τίποτα`, οι προσπάθειες για μια `καλύτερη δουλειά` και το όνειρο του `αφεντικού` δείχνουν ότι οι σχέσεις του σχολείου με την εργασία δεν περιορίζονται πλέον στο επίπεδο των κοινωνικών ανισοτήτων και των αποκλεισμών, του έθους της `συνέχειας` και του `χρέους` προς την οικογένεια και το κοινωνικό στρώμα. Πρόκειται περισσότερο για τη δημιουργία νέων σχέσεων ανάμεσα στα συμβολικά συστήματα της `κοινωνικής ανόδου`, της `οικονομικής ασφάλειας` και της `προσωπικής ευτυχίας`, που αυξάνουν την ετερογένεια και την πολλαπλότητα των κατώτερων στρωμάτων και της οικογένειας, των αναγκών και των προσδοκιών τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]