Οι υπερσύγχρονες κοινωνίες χαρακτηρίζονται σήμερα από μια βαθιά κρίση του συμβολικού, μια κρίση του νοήματος. Και αυτό τόσο στο επίπεδο της κοινής λογικής, εκείνης δηλαδή που αποτυπώνεται στις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τις επικοινωνίες των καθημερινών ανθρώπων, όσο και στο επίπεδο του επιστημονικού λόγου που αποπειράται να τις περιγράψει ή να τις `ερμηνεύσει`. Στο επίπεδο του επίσημου, δημόσιου λόγου του κράτους, των πολιτικών, των κομμάτων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά και στο επίπεδο της πιο μύχιας και ιδιωτικής επικοινωνίας που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με τον εαυτό του και με κοντινά του πρόσωπα, στην ατέρμονα προσπάθειά του να καταλάβει αυτό που τον καταλαμβάνει, να συλλάβει δια της λογικής και του συναισθήματος το ακατάληπτο. Διότι μόνον έτσι το νόημα έχει νόημα. Όταν αναπνέει, είναι ζωντανό και κατορθώνει να συναντήσει και να συνενωθεί με το συναίσθημα, όταν ανακουφίζει, όταν οδηγεί στην αλλαγή.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]