Το βιβλίο αυτό προέκυψε από μια ασυνήθιστη δημοσιογραφική εμπειρία του συγγραφέα του, που ίσως συνιστά και διεθνή πρωτοτυπία.
Τα κείμενα που φιλοξενεί είδαν τη δημοσιότητα ως επιστολές που απευθύνονται από κάποιον εργαζόμενο επαρχιώτη νέο προς τον Γιάννη Μαρίνο και δημοσιεύονται κάθε εβδομάδα στο `Βήμα` στη στήλη `Κοινός Νους` με την προσυπογραφή του δεύτερου `δια το γνήσιον` της δήθεν αντιγραφής.
Έτσι, με διχασμένη εκ των πραγμάτων προσωπικότητα, αφού ο Γιάννης Μαρίνος ως ανώνυμος επαρχιώτης εργαζόμενος νέος απευθύνεται προς τον δημοσιογράφο Γιάννη Μαρίνο, προέκυψε από την πρώτη στιγμή μια χειραφέτηση του πρώτου από τις δουλείες και την όποια δημόσια εικόνα του δεύτερου. Η στήλη αυτή, λοιπόν, πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε βήμα αυστηρής κριτικής των έργων και ημερών της ευρύτερης δημοσιογραφικής συντεχνίας (με την καλή αλλά και την κακή έννοια του όρου), που `μετριοφρόνως`, αλλά διόλου ανακριβώς, δέχεται να αποκαλείται τέταρτη εξουσία.
Έτσι, απεκδυόμενος, προς στιγμήν, της ιδιότητας του δημοσιογράφου, ο Γιάννης Μαρίνος βρίσκει την ευκαιρία να ασκεί κριτική και στον εαυτό του αλλά και σ` όσους συνάγει, ως αναγνώστης και ακροατής, ότι ασκούν κακή δημοσιογραφία, η οποία, όπως φρονεί, έχει σημαντικό μερίδιο ευθυνών για την τραγική υποβάθμιση των δημοκρατικών αξιών, των ηθών και για την εν γένει κοινωνική και πολιτική εξαχρείωση από τις οποίες κλυδωνίζεται σήμερα η χώρα μας.
Μέτρο, με το οποίο προσπαθεί να κρίνει τα όσα συμβαίνουν στο απέραντο ελληνικό φρενοκομείο, και όχι μόνο, είναι ο κοινός νους.
Δηλαδή η απλή λογική, η οποία αντιπαρατίθεται στα κεκτημένα δικαιώματα εξουσιαστικών μειοψηφιών, στα ιδιοτελή συμφέροντα συντεχνιών, στην κομματική παραπληροφόρηση, στα πάσης φύσεως ιδεολογήματα και στα δια πλύσεως εγκεφάλου επικρατούντα συνθήματα, στις αλχημείες των αριθμών και των στατιστικών, στην επιλεκτική και συνήθως διόλου ανιδιοτελή επίκληση του Συντάγματος, στην τρομοκρατία, στην παραβίαση των κανόνων της δημοκρατίας και στην αποθέωση της αναρχίας εν ονόματι των δημοκρατικών ελευθεριών, στις καταχρήσεις της μονοπωλιακής κρατικής δυνάμεως σε βάρος των πολιτών και από τους κυβερνώντες αλλά και από τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, οι οποίοι έχουν καταστεί οι κύριοι φορείς της μονοπωλιακής αυτής δυνάμεως και της εξουσίας του κράτους.
Ίσως ο επαρχιώτης εργαζόμενος νέος δεν διστάζει να λέει ξεκάθαρα αυτά που θα ήθελε ο καθένας μας να πει σε κάποιες δύσκολες ώρες κατά τις οποίες αισθάνεται την ανάγκη να ξεσπάσει, αλλά δεν το τολμά από το φόβο μήπως ενοχλήσει τους ισχυρούς ή διακυβεύσει προσωπικά συμφέροντα ή αντιμετωπίσει τη λάσπη, που και αυτή χρησιμοποιείται με το φτυάρι προς κάθε αποπειρώμενο να φωνάξει, όπως το παιδάκι στο γνωστό παραμύθι του Άντερσεν, πως `ο βασιλιάς είναι γυμνός`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]