Ο πληθυσμός της Άμφισσας δέχτηκε την Κ.Ψ.Μ., δέχτηκε το έργο της. Όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά πίστεψε ότι η Μονάδα ως Μονάδα είναι συμφέρουσα για τον τόπο. Το πρόγραμμα `Λέρος` ήταν μια δοκιμασία για όλους μας. Εργαζόμενοι και μέλη του οικοτροφείου πήγαν στο νησί για να πάρουν όσους Φωκείς βρίσκονταν εκεί ξεχασμένοι. Όταν ήρθαν οι `άρρωστοι`, το μόνο που θύμιζε ότι ήταν άνθρωποι ήταν η μορφή. Ήταν χωρίς φωνή, χωρίς κίνηση, χωρίς σκόπιμη δραστηριότητα. Ήταν μια μεγάλη δοκιμασία για το προσωπικό κι ένα μεγάλο ερωτηματικό για την Κοινότητα. (. . .) Η εξέλιξή τους ήταν έκπληξη για όλους μας. (. . .) Προοδευτικά αυτοί οι ασθενείς κοινωνικοποιήθηκαν, άρχισαν να συσχετίζονται μαζί μας, να παίρνουν μέρος σε εορτές και εκδηλώσεις, να πηγαίνουν στην εκκλησία. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]