Ο Edmund Kean (1787-1833), Άγγλος ηθοποιός του 19ου αιώνα και ήρωας αυτού του θεατρικού έργου του Αλεξάνδρου Δουμά, υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς ερμηνευτές σαιξπηρικών ρόλων. Συγκεκριμένα, ειδικευόταν σε ρόλους "προδότη" όπως ο Ιάγος και ο Ριχάρδος ο Γ΄, σε ρόλους που απαιτούσαν τραχύτητα και βιαιότητα. Σε αντίθεση με τον ήρωα του Δουμά, ό Ε. Kean δεν διέθετε ταλέντο κωμικού ούτε μπορούσε να ανταποκριθεί σε ρόλους που απαιτούσαν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία όπως ο Άμλετ ή ο Ρωμαίος. Πραγματοποίησε περιοδείες στις Η.Π.Α., την Ιταλία και τη Γαλλία, όπου εξέπληξε το κοινό με την πολυτάραχη προσωπική του ζωή και τις ιδιορρυθμίες του. Προς το τέλος της ζωής του κατέληξε τρελός, ανίκανος να διαχωρίσει την πραγματική ζωή από τους ρόλους του. Πέθανε σε ηλικία 46 ετών όταν έχασε τις αισθήσεις του πάνω στη σκηνή ενώ έπαιζε τον Ιάγο.

Ο Αλέξανδρος Δουμάς είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μία από τις παραστάσεις του Kean κατά την περιοδεία του στη Γαλλία, το 1826, την εποχή της άνθησης του ρομαντισμού. Η θυελλώδης ιδιοσυγκρασία του ηθοποιού, τα πάθη του και η μετέπειτα τρέλα του συνέθεταν τον ιδανικό για τη ρομαντική περίοδο ήρωα και προσέφεραν στον Δουμά μοναδικό υλικό για τη δημιουργία του έργου του, όπου βρίσκει την ευκαιρία να θίξει για μια ακόμη φορά το θέμα των σχέχεων καλλιτέχνη-εξουσίας. Η πρώτη παράσταση του Kean ανέβηκε στο Παρίσι στις 31 Αυγούστου 1836, με πρωταγωνιστή τον Frederic Lemaitre. Ο Δουμάς παρουσίασε έναν Kean τρυφερό και ευαίσθητο, αμβλύνοντας την τραχύτητα κάποιων χαρακτηριστικών του αληθινού προσώπου, ωραιοποιώντας τις ιδιορρυθμίες και την συχνά εξωφρενική συμπεριφορά του, ανυψώνοντάς τον σε πρωταγωνιστή ρόλων με έντονο συναισθηματισμό όπως ο Άμλετ, ο Οθέλλος και ο Ρωμαίος. Σ` αυτό το έργο δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα θέματα της πίστης, της φιλίας και της συμπαράστασης. Πρόσωπα διαφορετικής κοινωνικής τάξης, συνηθειών και χαρακτήρων βρίσκονται σε διαρκή πάλη και διεκδίκηση της αλήθειας, της αξιοπρέπειας, της δόξας, της ανεξαρτησίας, του έρωτα. Ο Kean, υπερασπιστής των γυναικών και όλων των αδυνάτων -το πρότυπο του ήρωα που συναντάμε σχεδόν σε όλα τα έργα του Δουμά-, αφού συγκρούεται επανειλημμένως με τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης, στο τέλος δικαιώνεται και σώζεται με τη βοήθεια της Αυτού Μεγαλειότητος του πρίγκιπος της Ουαλλίας. Παρ` όλο που το θέμα ακούγεται αφελές, οι λεπτοδουλεμένοι χαρακτήρες, οι έντονες συναισθηματικές καταστάσεις και η εύστοχη πλοκή συνθέτουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και αντιπροσωπευτικά έργα της ρομαντικής περιόδου.
[...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)