Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η τουρκική κοινωνία γαλουχήθηκε με τον «Κεμαλικό Εθνικισμό», ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο εκπαιδευτικό σύστημα της Τουρκίας. Ο προσανατολισμός όμως αυτός σε πολλές περιπτώσεις διαστρεβλώθηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους «κρατούντες», ανάλογα με τα πολιτικά τους πιστεύω. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο ο κεμαλισμός και οι κεμαλικές αρχές να διδάσκονται μέσω όλων των μαθημάτων και της διδακτέας ύλης και να γίνονται, βάσει των οδηγιών του τουρκικού Υπουργείου Παιδείας και του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, η βάση για τη διαπαιδαγώγηση των νέων με εθνικιστικά κριτήρια. Ιδιαίτερα σήμερα που η τουρκική κοινωνία αναζητά την ταυτότητά της και διέρχεται μια ιδεολογική κρίση, η εκπαίδευση και οι παρεχόμενες γνώσεις στα σχολεία μετατράπηκαν σε ιδεολογική, πολιτική και προσανατολιστική «μηχανή». Αυτή όμως η εκπαιδευτική πολιτική, στη σύγχρονη εποχή της πολυπολιτισμικής κοινωνίας και της διαπολιτιστικής εκπαίδευσης, αποβαίνει όχι μόνο αρνητική, αλλά και επικίνδυνη, εφόσον παρέχει παρωχημένες γνώσεις που μεταφέρουν την κοινωνία σε άλλες εποχές, όπου κυριαρχούσαν οι εθνικιστικές εκρήξεις, οι πόλεμοι, οι επεκτατικές τάσεις, οι θεωρίες για «ανώτερα έθνη» και ρατσιστικές καταβολές. Το πλέον όμως επικίνδυνο αυτής της πολιτικής είναι ότι η νεολαία διαπαιδαγωγείται με την ιδέα ότι η τουρκική επικράτεια περιβάλλεται από εχθρούς και ότι ανά πάσα στιγμή οι «τουρκοποιημένες» εθνότητες, εντός και εκτός επικράτειας, θα πρέπει να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν τον «εχθρό». Ένας ιδεολογικός προσανατολισμός άκαιρος και επικίνδυνος, που διασαλεύει την ειρήνη στην περιοχή και επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα στις μειονότητες και ιδιαίτερα στην ελληνική, που συνεχίζει να βρίσκεται στην Τουρκία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]