Είναι βέβαιο ότι υπάρχει μια αντοχή και μια πολιτική του καφκικού έργου. Ήδη οι ερωτικές επιστολές είναι μια πολιτική, όπου ο Κάφκα εγκαταβιώνει ως βρικόλακας. Οι νουβέλες ή τα αφηγήματα παρουσιάζουν ζωομορφίες που είναι ισάριθμες διαφυγές. Τα μυθιστορήματα, ατελεύτητα μάλλον παρά ημιτελή, αποσυναρμολογούν μεγάλες κοινωνικές μηχανές του παρόντος και του μέλλοντος. Τη στιγμή που τις εμφανίζει, ο Κάφκα τις χρησιμοποιεί ως προπέτασμα, δεν πιστεύει στον νόμο, στην ενοχή, στην αγωνία, στην εσωτερικότητα. Οι διαφυγές του δεν αποτελούν ποτέ καταφύγιο, έξοδο από τον κόσμο. Αντίθετα, αποτελούν τρόπους διερεύνησης αυτού που ετοιμάζεται, και εξορκισμού των διαβολικών δυνάμεων του εγγύς μέλλοντος. Ο Κάφκα αρέσκεται να ορίζει τον εαυτό τους με όρους «ελάσσονος» λογοτεχνίας. Ωστόσο η ελάσσων λογοτεχνία είναι το μυστικό κάθε επανάστασης, στους κόλπους των μεγάλων λογοτεχνιών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]