Αυτοί που λέτε, οι κατεργάρηδες ποντικοί μας παίρνουν και μας πάνε στις φωλιές τους, στα πέρατα του κόσμου, στις λαχτάρες, τους καημούς τους. . . που καμιά φορά μπορεί να είναι και δικά μας. Τα λαϊκά παραμύθια, καθώς πλάστηκαν και μεταδόθηκαν με την ανάσα και τη λαλιά των ανθρώπων, φέρουν την ιδιοτυπία και τη μουσική της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Κρατώ, όσο μπορώ, τα «χούγια» αυτής της γλώσσας, γιατί αυτά φέρουν, μυστικά, τους θησαυρούς της ποιητικής φαντασίας του λαού μας. Το λοιπόν, βούβες κι όλο αυτιά. Φτου κι αρχίζω!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]