(...) «Έτσι και κάθε υπάρχουσα κατάσταση κυοφορεί πάντα μια καινούργια. Άρα ο σημερινός μας κόσμος δεν θα πρέπει να θεωρηθεί στατικός αλλά σαν ένα στάδιο - αφετηρία για τη διαρκή εξέλιξη του πολιτισμού. Έτσι και στην εξέλιξη αυτή πρώτοι οι γονείς θα βάλουν το θεμέλιο λίθο της διαπαιδαγώγησης και στη συνέχεια ο δάσκαλος και το κοινωνικό περιβάλλον. Εμείς οι δάσκαλοι θα είμαστε οι πορτιέρηδες και οι καθοδηγητές για τους καινούργιους ορίζοντες των παιδιών μας. Αυτή η καθοδήγηση θα γίνει πιο εποικοδομητική αν το θεωρητικό μέρος πλαισιώνεται και από εποπτικό υλικό. Τέλος, η εμπέδωση θα γίνει με προσωπικές δημιουργίες των παιδιών. Ένα από τα εφόδια που θα δοθεί στα παιδιά για δημιουργία είναι η τέχνη του κολλάζ, των τρισδιάστατων κατασκευών, της αρχιτεκτονικής και των διαφόρων μορφών του θεάτρου. Μ` αυτά τα εφόδια το βασικό μας αίτημα δεν είναι να γίνουν τα παιδιά καλλιτέχνες, αλλά να γνωρίσουν τον κόσμο όπου ζουν αυτή τη στιγμή και να συμβάλλουν μελλοντικά στη δημιουργία του δικού τους κόσμου».

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]