ΞΕΚΙΝΗΣΑ να δημοσιεύω το 1989. Παράλληλα με τις ζωγραφικές μου αναζητήσεις συνέχισα να γράφω κατά περίσταση για όσα βαθειά αγαπούσα, κυρίως για πρόσωπα και αξίες που σημάδεψαν τη ζωή μου· ήταν μια αφορμή διαλόγου με αυτό που οι ήρωές μου, δάσκαλοι ή συνοδοιπόροι αντιπροσώπευαν, αλλά και μια προσπάθεια να κατανοήσω, μέσα από εκείνους, εμένα.
Τα κείμενα του ανά χείρας βιβλίου -προστέθηκαν πέντε που δεν είχαν συμπεριληφθεί στην πρώτη έκδοση, ενώ έγιναν ορισμένες καίριες επεμβάσεις στο corpus- δεν διεκδικούν εύσημα δοκιμίων ούτε είναι προϊόντα αναλυτικού στοχασμού. Σπουδές της αγάπης μου συνιστούν για ό,τι ακριβοθώρητο διέγραψε και συνεχίζει να διαγράφει τον κύκλο του, παραμένοντας ταυτόχρονα ακατάλυτο και ζωοποιό - ας μην ξεχνούμε πως υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει πέρα από τον κατακερματισμένο χρόνο κι ένας χρόνος αλώβητος.
Σφαλίζοντας λοιπόν, έστω για μια στιγμή, τα μάτια, ας ξανασυλλογιστούμε το άγγελμα του ακροτελεύτιου αισθητικού κινήματος: μποτίλια δηλονότι στο πέλαγος· εφέστια ζωηφόρος επιλογή· παραμυθητική ανάμνηση της αιωνιότητας.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]