«Όσο μπορώ να θυμούμαι, από μικρός αγαπούσα πάντα τη δράση. Αυτό που πάντοτε με γοήτευε ήταν η αλλαγή της καθημερινότητας, να καθιστώ προβλέψιμο το αδύνατο και να βρίσκω τα περιθώρια χειρισμών. Η πολιτική δεν αποτελούσε οικογενειακή παράδοση. Τα πάντα μάλιστα θα έπρεπε να με απομακρύνουν από αυτήν: δεν είχα ούτε σχέσεις, ούτε περιουσία, δεν ήμουν υπάλληλος του κράτους και είχα ένα όνομα ξενικό που θα είχε πείσει πολλούς να χαθούν στην ανωνυμία. Η πολιτική έχει αυτό το μοναδικό και τόσο απαιτητικό ενδιαφέρον, ότι ασκείται με το λαό, όχι εναντίον του, ούτε χωρίς αυτόν. Αγαπώ την ιδέα μιας κοινής δράσης προς έναν κοινό στόχο, για να δώσουμε ελπίδα σε εκατομμύρια ανθρώπους. Τόσοι άνθρωποι παραιτήθηκαν. Παραιτήθηκαν από την πίστη ότι το αύριο μπορεί να είναι περισσότερο ελπιδοφόρο. Παραιτήθηκαν από ένα ευτυχέστερο μέλλον των παιδιών τους. Θέλω να εξηγήσω εδώ ότι τίποτα δεν είναι μοιραίο γι’ αυτόν που θέλει πολύ να τολμήσει, να δοκιμάσει, να επιχειρήσει. Σε έναν κόσμο που κινείται με πολλαπλές ταχύτητες, η αποτελμάτωση είναι η πλέον παρακινδυνευμένη στάση για τη χώρα μας, όπως και για κάθε Γάλλο. Αγαπώ να οικοδομώ, να ενεργώ, να λύνω προβλήματα. Πιστεύω ότι όλα αξίζουν και ότι τελικά η προσπάθεια πάντοτε ανταμείβεται. Ιδού οι αξίες μου. Να γιατί πολιτεύομαι, να τι δικαιολογεί, για μένα, να θέλω να αναλάβω τις μεγαλύτερες ευθύνες. Να τι θέλω να σας πω». (Νικολά Σαρκοζί)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]