«. . . Ο κλήρος γενικά, το ιερατείο και οι πανούργοι λαϊκοί που ζουν από την εκκλησία και την εκμετάλλευση των αγαθών χριστιανών, έστησαν με ζηλευτή μαεστρία τη βιομηχανία παραγωγής αγίων, οσίων, μαρτύρων, πατέρων, ιεραρχών και λοιπών πενθοφορούντων και πωγωνοφόρων κομποσκοινιτών. Γέμισαν τους ναούς με τις βλοσυρές και απισχνασμένες φάτσες αυτών των ανύπαρκτων ανθρώπων, έφτιαξαν παγκάρια, στασίδια, άμβωνες, τέμπλα, προσκυνητάρια, εξωκκλήσια και λοιπά μικρομάγαζα, όπου πουλούν παραμύθια, ευχές, προσευχές, ευχέλαια, εξορκισμούς και ό,τι μυστήριο θέλει να αγοράσει κάθε αφελής, ευκολόπιστος, απονήρευτος και αγράμματος, χριστιανός ορθόδοξος. (. . .) Στη συνέχεια εκκλησάκια, ξωκκλήσια, ναΐδρια, έγιναν ολόκληρες μαγαζάρες όπου οι ρασοφόροι μπακάληδες γλείφοντας τα γένια τους και κοροϊδεύοντας τους αφελείς, πουλάνε παγανιστικά προϊόντα και απραγματοποίητες υποσχέσεις και ελπίδες, γεμίζοντας όμως τα παγκάρια και τις βαθιές τσέπες τους με μπόλικο, αμέτρητο χρήμα. . .» Δύο αιώνες μετά τη δημοσίευση της «Ελληνικής Νομαρχίας» του Ανωνύμου του Έλληνος και του αμείλικτου εκείνου Κατηγορώ ενάντια στον ρασοφόρο παρασιτισμό, ο Αθανάσιος Τσέλιος, ένας απλός Έλληνας πατριώτης, συντάσει ένα νέο Κατά Ρασοφόρων κατηγορητήριο διαπιστώνοντας με βαθύτατη θλίψη ότι παρά την πάροδο του χρόνου, το θεμελιώδες αυτό ζήτημα παραμένει άλυτο με συνέπεια να απομυζά και να αποστειρώνει όλες τις υγιείς δυνάμεις της νεοελληνικής κοινωνίας. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]