Σ` ένα χώρο όπως η Ελλάδα, όπου η ψυχολογική έρευνα μόλις αρχίζει να αποβάλλει τον αποσπασματικό και διάσπαρτο χαρακτήρα της, κάθε νέα ερευνητική δουλειά είναι ευπρόσδεκτη, κυρίως αν χαρακτηρίζεται από συστηματικότητα και διαθέτει ένα γερό θεωρητικό υπόβαθρο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τη μονογραφία της Αναστασίας - Βαλεντίνη Ρήγα, που εντάσσεται στα πλαίσια της κλινικής κοινωνιοψυχολογίας και μελετά ένα θέμα καυτό, το οποίο έχει αφήσει μέχρι τώρα πληθώρα αναπάντητων ερωτημάτων. (. . .) Πρόκειται για το θέμα αυτό καθ` εαυτό με το οποίο αποφάσισε να ασχοληθεί η συγγραφέας. Θέμα καυτό, οδυνηρό όσο και καθημερινό, και για το οποίο ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε, ίσως επειδή αποφεύγουμε συνήθως να θίγουμε τα κακώς κείμενα, ελπίζοντας πως, εθελοτυφλώντας, θα εξορκίσουμε το ακατανόητο, το άδικο και το μη αποδεκτό. Η μονογραφία αυτή επιχειρεί ακριβώς το αντίθετο: επικεντρώνει το «πρόβλημα», επισημαίνει τις προεκτάσεις του και αναλύει τις επιπτώσεις του, έτσι όπως διαφαίνονται μέσα από αυτά που λένε (αλλά κι απ` αυτά που προσπαθούν να αποκρύψουν) οι τραγικές του πρωταγωνίστριες. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]