Το βιβλίο αυτό δεν είναι μια ακόμα ποιητική συλλογή αλλά η ανάγκη κι η υποχρέωση μέσα στην ισοπεδωτική εποχή μας να καταγραφτούν και να φυλαχτούν κάποια ήθη, έθιμα, παλιές καταστάσεις που σημάδεψαν τον τόπο κι άλλες νεώτερες που μας πονούν. Όλα αυτά είναι γραμμένα σ` αυτή την ιδιαίτερη ντοπιολαλιά, τα ικαριώτικα που έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στο χρόνο. "Λαλιά των θεών" την έγραψε ο ιστορικός Ι. Μελάς τη δεκαετία του `50, "θαμμένη γλωσσική Πομπηία" την ανέφερε ο Γ. Χατζηδάκης, γλωσσολόγος κι ακαδημαϊκός μετά την επίσκεψή του στο νησί το 1892.

Και είναι πράγματι μια γλώσσα γεμάτη με ομηρικές λέξεις η οποία λόγω της απομόνωσης του νησιού, μέχρι τη δεκαετία του `50 είχε διατηρήσει τα περισσότερα στοιχεία της.

Αυτή η απομόνωση ήταν αιτία για τη διατήρηση πολλών εθίμων και ενός ήθους που δύσκολα απαντιέται σε άλλα μέρη.

Στην αυγή του νέου αιώνα που οι αποστάσεις μηδενίστηκαν και ο καθένας έχει πρόσβαση παντού, που το ιδιαίτερο, το μοναδικό, χάνονται ή στην καλύτερη περίπτωση μπαίνουν στο μουσείο, εμείς ας το κρατήσουμε στο μυαλό και την καρδιά μας. Άλλωστε, κι επειδή τα πάντα κινούνται κυκλικά, "θέλει ο καιρός γυρίσει".

Χρύσα Ι. Καζάλα, 2007