«Μην πάρεις τα μάτια σου από μένα και πνιγώ μες στο σκοτάδι» έγραφε η Μαρία Πολυδούρη στον Κώστα Καρυωτάκη. Σήμερα, όμως που δεν βρίσκεις ένα βλέμμα να φωνάξεις το όνομά σου, πώς να μην χαθείς; Πως να πορευτείς χωρίς οδό, δίχως πίστη, μια ιδέα, έναν έρωτα; Ο Ορέστης και ο Στέφανος βιώνουν το μαρτύριο του τυφλού καθρέφτη, της έκπτωσης, της γενικευμένης αδιαφορίας και το ξερίζωμα από έναν κόσμο που κάποτε τους «έβλεπε». Αρχικά πετρώνουν μπροστά σε αυτή την αλλαγή. Στην συνέχεια αυτοεξορίζονται στο χώρο του φανταστικού, όπου προσπαθούν να ξαναβρούν τον εαυτό τους. Ο Στέφανος αποζητά βασανιστικά το βλέμμα που θα καθρεφτίσει το είδωλό του, αλλά καταλήγει να γίνει μια καρικατούρα με στοιχεία από το μύθο του Άδωνη, του Ιησού κι ενός ανοιχτομάτη Οιδίποδα, όχι της τραγωδίας αλλά της φάρσας. Υιοθέτησε μια φοβερή μορφή κινεζικής αυτοδικίας, επιχειρώντας μέσα από την ενοχή των άλλων να επανιδρύσει το πρόσωπό του. Αντίθετα, ο Ορέστης αντιλαμβάνεται ότι η γυναίκα έχει πάψει να είναι ο πλάγιος καθρέφτης των ανδρών και θα καταφέρει να πενθήσει το τέλος των μεγάλων ψευδαισθήσεων και των τέλειων κατόπτρων. Αλλά το ερώτημα θα παραμείνει: ποιο, τάχα, μπορεί να είναι το νόημα της ζωής ενός αυριανού νεκρού; Μήπως τελικά, ζωή σημαίνει να ζεις το παράλογο του πρόσκαιρου, να ζεις χωρίς επαύριο, να απολαμβάνεις τη στιγμή και τον πλούτο του κόσμου με όλες σου τις αισθήσεις ή μήπως, όπως λέει ο Λεοπάρντι και μετά ο Ελύτης «ο λόγος που επλάστηκες, άνθρωπε, είναι ακριβώς αυτός: να αποδεικνύεις κι εσύ με τη ζωή σου και το έργο σου ότι τα πάντα μπορούν και πρέπει να γίνονται χωρίς κανένα λόγο. Να συντελούνται έτσι όπως συντελείται ολόκληρη η δημιουργία. Μόνο που, για να το καταλάβεις αυτό, πρέπει να πας μακριά».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]