Τα βιβλία, παρατήρησε κάποτε ο συγγραφέας Ζαν-Πωλ, δεν είναι παρά ογκώδεις επιστολές προς φίλους. Με αυτή τη ρήση κατονόμασε με ακρίβεια και χάρη την πεμπτουσία της φύσης και της λειτουργίας του ανθρωπισμού: Είναι μια τηλεπικοινωνία μέσω της γραφής και δημιουργεί φιλία. (. . .) Γράμματα που δεν επιδίδονται πια, παύουν να είναι ταχυδρομικές επιστολές σε πιθανούς φίλους - μεταμορφώνονται σε αντικείμενα αρχείων. Ακόμη και το γεγονός ότι τα καθοριστικά βιβλία του μακρινού παρελθόντος σταδιακά έχουν πάψει να είναι επιστολές προς φίλους και ότι δεν βρίσκονται πια πάνω στα γραφεία και τα κομοδίνα των αναγνωστών, αλλά έχουν βυθιστεί στα άχρονα αρχεία - ακόμη και αυτό λοιπόν έκοψε κατά το μεγαλύτερο μέρος τον παλμό που είχε άλλοτε το ανθρωπιστικό κίνημα. Όλο και πιο σπάνια κατεβαίνουν οι αρχειοφύλακες στις κειμενικές αρχαιότητες για να αναζητήσουν παλαιότερες παρατηρήσεις για σύγχρονα λήμματα. Πού και πού συμβαίνει ίσως, σε τέτοιες έρευνες μέσα στα νεκρά υπόγεια του πολιτισμού, να αρχίζουν τα επί πολύ καιρό αδιάβαστα χαρτιά να τρεμολάμπουν, σαν να πέφτουν πάνω τους μακρινές αστραπές. Μπορεί να γίνει και το υπόγειο αρχείο ένα ξέφωτο; Όλα δίνουν την εντύπωση ότι οι αρχειοφύλακες έγιναν διάδοχοι των ανθρωπιστών. Οι λίγοι που αναδιφούν ακόμη στα αρχεία αντιλαμβάνονται πια ότι η ζωή μας είναι μια συγκεχυμένη απάντηση σε ερωτήματα, τα οποία έχουμε ξεχάσει ότι έχουν τεθεί.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]