"Πήρα την πρώτη συνέντευξη από τον Βασιλικό τον Δεκέμβριο του 1966, λίγο μετά την έκδοση από το Θεμέλιο του Ζ, πάνω που έβραζε η υπόθεση Λαμπράκη, η οποία συγκλόνιζε τόσο το πανελλήνιο. Και μου έκανε καταρχάς εντύπωση η άνεσή του να εκφράζεται, να μην έχει αναστολές, να μην ταλαιπωρεί το συνομιλητή του διορθώνοντας (όπως συμβαίνει με πολλούς) αυτά που λέει. "Έκτοτε ακολούθησαν οι συνεντεύξεις που θα βρει ο αναγνώστης σ` αυτό το βιβλίο (η τελευταία, τον Ιανουάριο του 1996), μ` `ενα Βασιλικό ο οποίος δεν αρκείται στο δικό του έργο, αλλά διατυπώνει ευθέως, με τόλμη και με παρρησία, ενίοτε προφητικά, τις απόψεις του για όσα συντελούνται γύρω μας".
Δ.Γ.
"... μέσα από τους δεκαοχτώ σπονδύλους αυτής της φιλίας μας που θα διαβάσετε, ο χρόνος είναι ορατός, όχι σαν τα άλατα που οδηγούν στην αρτηριοσκλήρωση, αλλά σαν το αλάτι που νοστιμίζει τη γη.
"Ναι, άξιζαν όλες αυτές οι συνομιλίες μας, αγαπητέ μου Δημήτρη, να περισωθούν, γιατί εκείνο που χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι η ασυνέχεια, κι εμείς ευτυχήσαμε να έχουμε εκείνη τη συνέχεια που συντυχαίνει μόνο στα πετυχημένα ζευγάρια".
Β.Β.