Ποιός είναι εν τέλει ο άνθρωπος της Ορθοδοξίας; Είναι ο άνθρωπος των γεγυμνασμένων, των ασκημένων αισθητηρίων, ή ο άνθρωπος της `αναισθησίας`; Ποιός ο Θεός του; Ποιός ο κόσμος του; Ποιά η Εκκλησία του; Ποιά η σχέση του με τη Δύση, το άλλο και τους άλλους; Σε τέτοια και άλλα ερωτήματα που αφορούν τη σύγχρονη αυτοσυνειδησία της Ορθοδοξίας δοκιμάζει να απαντήσει στο βιβλίο αυτό ο Χρυσόστομος Σταμούλης, θέτοντας στο κέντρο της δουλειάς του το `κάλλος το άγιον`, την ομορφιά που αποκαλύπτεται σε όσους ξέρουν να βλέπουν, σε όσους αφήνουν τον εαυτό τους να γίνει παιχνίδι τ` ανέμου προκειμένου να δει τη δόξα του πραγματικού.
`Ένας που ξέρει να βλέπει βρίσκει την ομορφιά παντού`, ακόμη και εκεί που δεν λάμπει, δεν φωνασκεί, αλλά δηλώνει την παρουσία της εν ταπεινώσει και με πλήρη επίγνωση της αδυναμίας της.
`...για να οδηγηθεί κανείς στη μεταποίηση και τον αγιασμό, είναι, κατά τον Γέροντα Πορφύριο, αναγκαία η παρουσία του Πνεύματος του Θεού. Ο πνευματέμφορος, δηλαδή αυτός `που έχει πνεύμα Θεού` προσέχει όπου περνάει, είναι όλο μάτια, όλο όσφρηση. Όλες του οι αισθήσεις ζούνε, αλλά ζούνε με το Πνεύμα του Θεού. Όλα τα βλέπει κι όλα τ` ακούει· βλέπει τα πουλιά, την πέτρα, την πεταλούδα... Περνάει από κάπου, αισθάνεται το καθετί, ένα άρωμα, για παράδειγμα. Ζει μέσα σε όλα· στις πεταλούδες, στις μέλισσες κ.λ.π. Η χάρις τον κάνει να είναι προσεκτικός. Θέλει να είναι μαζί με όλα`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]