Η ισοπέδωση της ανθρώπινης υπόστασης δεν γίνεται μια κι έξω. Όπως παίρνεις ένα βάζο και το κάνεις ένα με το πάτωμα. Αυτό το λίγο-λίγο που γίνεται κάθε μέρα επί χρόνια. . . Τι αντοχή που έχει ο άνθρωπος! Ένας μεγάλος έρωτας, του Αντρέα και της Μάρας έχει αναπάντεχα άδοξο τέλος. Παντρεύεται τον Σπύρο. Γρήγορα όμως η ζωή της βρίσκεται να περπατά σε ερημικό τοπίο. Με κλονισμένη την ψυχική της υγεία θα ταξιδέψει ως την μακρινή Αυστραλία για να ζήσει στο πλάι της ηγουμένης Θεοφανίας. Με τη στήριξη και την βοήθεια της ψυχολόγου Ελίζαμπεθ, όσο επανακτά τη δύναμή της, τόσο ο νους της τρέχει στα εγκόσμια. Και το σημαντικότερο: ο Αντρέας που δεν έπαψε να τον αναζητά, είναι πάλι στη σκέψη της. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]