Ο «Ίων» είναι ένας από τους απλούστερους και συντομότερους σωκρατικούς διάλογους που έγραψε ο Πλάτωνας, και διακρίνεται για το ευτράπελο, σχεδόν αριστοφανικό σε ορισμένα σημεία, ύφος του.
Εκ πρώτης όψεως, εδώ μοιάζει να απουσιάζουν εντελώς οι ζοφεροί ή ενίοτε και δραματικοί τόνοι που χρωματίζουν το σκηνικό ορισμένων άλλων πρώιμων διαλόγων σε ευθύ λόγο, με παρόμοια δηλαδή δραματουργική τεχνική, όπως λ.χ. ο «Ευθύφρων», ο «Κρίτων», ο «Λάχης» και ο «Γοργίας». Η κουβέντα αναδίνει κάτι από την άθολη χάρη και τη σπιρτάδα των ανέμελων λεκτικών διαξιφισμών, οι οποίοι φανταζόμαστε ότι διαλέγονταν στην Αθήνα κατά τον 5ο αιώνα, προτού πέσει πάνω τους η βαριά σκιά των συνεπειών της καταστροφής στους Αιγούς Ποταμούς.
Οι χαρακτήρες των δύο συνομιλητών διαγράφονται με σαφήνεια και ζωντάνια, όμως οι βαθύτερες αντιθέσεις τους δεν τους οδηγούν σε άμεση σύγκρουση, αλλά συγκαταλέγονται έντεχνα πίσω από αβρότητες και εκδηλώσεις αμοιβαίας εκτίμησης και θαυμασμού -ειρωνικές ή όχι. Η συζήτηση διεξάγεται με χαλαρότητα και ευπρέπεια, ενώ οι αντιπαραθέσεις δεν φαίνονται να αποσκοπούν στη διαλεκτική εξουθένωση του αντιπάλου, αλλά διατηρούν αλώβητη την άνετη και ευπροσήγορη ατμόσφαιρα. Έτσι αφήνεται ο χώρος στον αναγνώστη να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα από την εξέλιξή τους και να κρίνει αυτός τον τελικό νικητή του αγώνα λόγων, όπως συχνά συμβαίνει επίσης στα δράματα του Ευριπίδη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]