`Έτσι, άρχισα να φοβάμαι και να εχθρεύομαι τα φίδια όπως κάθε βροτός. Έτσι άρχισα επίσης να δίνω μεγάλη προσοχή ακόμη και στα πιο ανόητα λόγια. Γιατί μια λέξη σαν το `περιούσιος`, που λέγεται χιλιάδες φορές και για χιλιάδες χρόνια, στο τέλος γίνεται ευχή και κατάρα. Αυτός που τρέμει τα φίδια, με τη σκέψη του τα προσκαλεί. Αυτός που προσπαθεί να ξεδιακρίνει τα υπαρκτά απ` τα ανύπαρκτα, πορεύεται με τα μάτια δεμένα. Κι όποιος φοβάται το τέλος του κόσμου, ίσως και να το εύχεται`.
Δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση, με το πολυσυζητημένο `Ο θάνατος του ιππότη Τσελάνο`, η Θεοφανώ Καλογιάννη επανέρχεται με ένα ακόμη δείγμα του εντελώς ιδιαίτερου προσωπικού της ύφους. Στις δέκα ιστορίες του βιβλίου εναλλάσσονται η ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης από την παιδική της ηλικία, η μαγευτική σοφία της γιαγιάς της με τις παραμυθένιες ιστορίες από τα Βαλκάνια, οι βίοι των αγίων με τα Απόκρυφα Ευαγγέλια.
Όμως αυτό που κάνει το βιβλίο ένα σύγχρονο συναρπαστικό αφήγημα είναι η μυθική του μουσική και ο ρυθμός της υποδόριας νοσταλγίας. Ένα κείμενο που αποδεικνύει ότι η γραφή μπορεί να κρατήσει ακόμη και σήμερα τη γοητευτική της αθωότητα, την τρυφερότητα μιας φωνής που σε αγγίζει σαν μικρός προσωπικός ψίθυρος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]