Ο Θουκυδίδης είναι ο πρώτος που συνέγραψε ιστορία της εποχής του και εστήριξε την έρευνά του επί αυστηρών επιστημονικών βάσεων, αναλύοντας και αξιολογώντας τα γεγονότα και παραμερίζοντας προσωπικές συμπάθειες και ιδιοτέλειες στο ιστορικό του έργο, ώστε η αλήθεια να προβάλλη καθαρή και ακλόνητη. Εξιστορεί σε οκτώ βιβλία τον Πελοποννησιακό πόλεμο, την ολεθριωτέρα διαμάχη του Ελληνισμού της κλασσικής εποχής, από της ενάρξεώς του (431 π.Χ.) έως το 411 π.Χ., καλύπτοντας ιστορικώς τα είκοσι έτη εκ του 27ετούς Πελοποννησιακού πολέμου, του οποίου την εξιστόρησι συνεχίζει και αποπερατώνει ο Ξενοφών στα `ΕΛΛΗΝΙΚΑ` του.
Στον Δ` τόμο περιλαμβάνονται το Ε` και το ΣΤ` βιβλίο των `ΙΣΤΟΡΙΩΝ` του Θουκυδίδου. Στο Ε` βιβλίο ο Αθηναίος ιστορικός αναφέρεται στις εχθροπραξίες Αθηναίων και Πελοποννησίων στην Χαλκιδική, στην μάχη της Αμφιπόλεως (422 π.Χ.) και τον θάνατο του Κλέωνος και του Βρασίδα, στην Νικίειο ειρήνη (421 π.Χ.), στον Αλκιβιάδη, στην συμμαχία Αθηνών και Άργους, στην μάχη της Μαντινείας (418 π.Χ.) και στην εκστρατεία της Μήλου (416 π.Χ.) και την σφαγή των Μηλίων από τους Αθηναίους.
Στο ΣΤ` βιβλίο ο Θουκυδίδης εξιστορεί την έναρξι της Σικελικής εκστρατείας (415 π.Χ.), την μετάβασι των Αθηναϊκών δυνάμεων στην Σικελία, τον ακρωτηριασμό των Ερμών, την ανάκλησι και φυγή του Αλκιβιάδου μέχρι την άφιξι του Γυλίππου στην Μεγ. Ελλάδα (414 π.Χ.).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]