(. . .) Ο κύριος όγκος του ελληνικού κινηματογράφου συνέπλευσε με τη δικτατορία, αφού δεν είχε να μοιραστεί τίποτα μαζί της. Πέρα από τις `ιστορικές ταινίες`, λιβανιστήρια της πολεμικής των Ελλήνων αρετής, τα φτηνά μελοδράματα και οι φαρσοκωμωδίες ήταν το καλύτερο στήριγμα ενός δικτατορικού καθεστώτος που το κύριο όπλο της επιβολής του πάνω στις μάζες υπήρξε ο αποβλακωτικός συναισθηματισμός. Και ο ίδιος αυτός κινηματογράφος θα γνώριζε μια διαρκή άνοιξη σε όλη την επταετία, αν δεν του έκλεινε το δρόμο η τηλεόραση. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]