Η παρούσα εργασία πραγματεύεται την εγκατάσταση της Ψυχιατρικής στην Ελλάδα ως κοινωνικού θεσμού, με ειδικά ιδρύματα, ειδική νομοθεσία, σχέσεις με την διοίκηση και την δικαιοσύνη. Εξετάζονται οι πρακτικές και τα ιδρύματα που λειτουργούσαν στον ελλαδικό χώρο πριν την εμφάνιση των καθαρά ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Θίγεται παράλληλα και συγκριτικά η εξέλιξη της ψυχιατρικής στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Η χρονική περίοδος που καλύπτεται από την μελέτη αρχίζει με πρωτοβουλίες για την οργάνωση ειδικών ιδρυμάτων και τελειώνει με μια πρώτη αποκρυστάλλωση της θεσμικής παρουσίας της ψυχιατρικής. Θίγεται το ζήτημα της μεταφοράς των ξένων προτύπων στην Ελλάδα και η λειτουργία τους σε σχέση με τους υπάρχοντες θεσμούς και συνήθειες. Για παράδειγμα η ψυχιατρική νομοθεσία στην Ελλάδα (1862) προϋπήρξε των ιδρυμάτων των οποίων θα ρύθμιζε την λειτουργία. Η ψυχιατρική, για την περίοδο που εξετάζεται, χαρακτηρίζεται από την ατελή υποδοχή των επιστημονικών και κλινικών ανακαλύψεων του εξωτερικού την πρώιμη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και την βραδύτερη και ατελέστερη των δημοσίων ιδρυμάτων.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]