(...) Αυθεντικοί γελοιογράφοι στον κόσμο γεννήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα. Ξεχώρισαν από τον «κλάδο» των ζωγράφων ακολουθώντας πιστά τη σημειολογία της θρησκευτικής μυθολογίας, με το χιούμορ όμως που τους επέβαλαν τα δρώμενα των τελετών και του θεάτρου. Η ίδια η πρακτική της πίστης, άλλωστε, είχε τον χαρακτήρα της νομιμοφροσύνης στο Σύστημα, το οποίο κρατούσε την αποκλειστικότητα της επιλογής κριτηρίων στον κολασμό των ανόσιων. Τέτοιοι μπορούσαν να είναι οι κωμωδιογράφοι, οι σκωπτικοί ποιητές και οι γελοιογράφοι, που σπάνια παραβίασαν τα εκάστοτε κριτήρια που θέσπιζε η Δημοκρατίας της κλασικής Αθήνας, σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές. Η αρχαιότητα στην μητροπολιτική Ελλάδα και στις αποικίες σε σχέση με τη γελοιογραφία, ο Μεσαίωνας και η αυγή της πρώτης γελοιογραφίας στην οθωνική Ελλάδα, τα πρώτα λαϊκά σατιρικά περιοδικά μέχρι τον Θέμο Άννινο καλύπτονται από τα πρώτα επτά κεφάλαια. Αναμορφωμένα και εμπλουτισμένα μετά την πρώτη έκδοση, αποτελούν το πρώτο μέρος του βιβλίου που ολοκληρώνεται με τα υπόλοιπα δέκα κεφάλαια του δεύτερου μέρους και τον επίλογο, για να καλύψουν ολόκληρο τον 20ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]