(. . .) Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλλίτερος τρόπος να γράψη κανείς ένα βιβλίο, από το ν` ακολουθήση τη μέθοδο του Ομήρου ως προς την παρουσίασι του θέματος. Να πη το τέλος από την αρχή, για να ξέρη ο αναγνώστης τι θα διαβάση. (. . .) Θα ζητήσω λοιπόν κι εγώ από τη μούσα να μου πη ποιος ήταν τέλος πάντων ο Όμηρος, ο μεγαλύτερος ποιητής όλων των εποχών, που είναι τόσο γνωστός, αλλά κανείς δεν τον ξέρει. Ούτε οι σύγχρονοί του τον γνώρισαν ούτε οι σημερινοί έχουν καμμιά ιδέα γι` αυτόν. Το μόνο που μπόρεσαν να καταφέρουν όλες αυτές οι φιλολογικές και αρχαιολογικές κορυφές, ήταν να μπλέξουν περισσότερο τα πράγματα, δημιουργώντας το λεγόμενο ομηρικό ζήτημα. Κι` αυτό γιατί όλοι οι σοφοί του κόσμου, ενώ τόσα πολλά γνωρίζουν, κι οι πιο πολλοί ξέρουν απ` έξω κι ανακατωτά τα έπη, δεν επικαλέσθηκαν καμμία μούσα για να τους πη ποιος ήταν επί τέλους ο Όμηρος. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]