. . . Ο Αθέρας. Οι γρανιτένιοι όγκοι, πεταμένοι λες από χέρι γίγαντα, στο Μαγγανίτη και στο Καργινάγρι. Τα κύματα του βοριά στο Γιαλισκάρι. Τα δάση των πεύκων στις Ράχες. Το λιμάνι του Εύδηλου το σούρουπο. Ο Πύργος στο Δράκανο. Το βαθύ μπλε χρώμα της θάλασσας. Ο ήχος του βιολιού στον «καριώτικο». Το ξημέρωμα μετά μουσικής στα γλέντια και στα πανηγύρια. Ο άνεμος καθώς ανταριάζει τα φυλλώματα των δέντρων και τις ψυχές μας. Ο αντίλαλος των κουδουνιών των κατσικιών στις ρεματιές. Οι άσπροι σίφωνες νερού που σηκώνει το δυνατό μελτέμι καθώς μαστιγώνει την θάλασσα. Το φως του απογεύματος στην παραλία του Φάρου. Ο ήχος που κάνει η μηχανή της βάρκας τα ήσυχα βράδια. Η θέα από τον Μαυράτο, το μπαλκόνι του Αιγαίου. Όλα αυτά ανάμεσα σε άλλα, μικρά κρυμμένα μυστικά της ευτυχίας, που προσφέρονται στον ταξιδευτή της Ικαρίας. Μιας Ικαρίας, που αποτελεί, για μερικούς ευτυχώς, για άλλους δυστυχώς, ένα κρυμμένο ακόμη θησαυρό της Ελληνικής Γης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]