Η Ντάτσια Μαραίνη ανακρίνοντας την πραγματικότητα βρίσκεται στα ίχνη της Ιζολίνα Κανούτι, η οποία τεμαχίστηκε χωρίς ποτέ να τιμωρηθεί ο ένοχος, γιατί όλοι, εκτός απ’ τον πατέρα της, θεωρούσαν την ύπαρξή της δευτερεύουσας σημασίας. . . Το βιβλίο διηγείται μια τυπική ιστορία γυναικείας εξαθλίωσης. Μια εικοσάχρονη κοπέλα μένει έγκυος από έναν αξιωματικό του ιταλικού στρατού, σύμβολο της πατρίδας, του στυλ και της καλής κοινωνίας. Προσπαθεί να κρατήσει το παιδί, ίσως επειδή το ήθελε, ίσως πάλι γιατί πίστευε πως μέσω αυτού θα μπορούσε ν’ αποκατασταθεί. Θα υποχρεωθεί όμως να κάνει έκτρωση και θα πεθάνει πάνω στην επέμβαση. Εντελώς τυχαία, έτσι όπως τυχαία έμεινε έγκυος. Και να το άτομό της δεν άξιζε τίποτα, το πτώμα της μετράει και πολύ μάλιστα: η Ιζολίνα πεθαίνει πάνω στο τραπέζι ενός καπηλειού, στα χέρια ενός στρατιωτικού γιατρού σε μια προσπάθεια φρικιαστικής έκτρωσης. . . Η πικάντικη περιπετειούλα του αξιωματικού καταλήγει σε δολοφονία. . . Κατά την ανάκριση η Ιζολίνα παρουσιάζεται μακελεμένη ακόμα και ως νεκρή. Μοιάζει σαν οι θεσμοί και η πολιτεία να έχουν υιοθετήσει την άποψη ότι η κοπέλα, λίγο ελαφριά, θα έπρεπε να είχε κομματιαστεί ατιμωρητί. Βρισκόμαστε στα 1900. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]