Αυτά που μ` αρέσουν είναι και η μοναξιά μου. Δεν σιμώνει κανείς. Χρόνια τώρα περνάω τις ώρες μου συντροφιά με κάτι μεγάλες μισοσβησμένες νωπογραφίες, εικόνες παλαιές αλλά φρέσκιες ακόμη από τα χείλη εκείνων που τις ασπάστηκαν, γυναίκες της αμιλησιάς και του κοντού χιτώνα που φυλάγουν το κουτί με τα διαμαντικά του ωκεανού. Δεν σιμώνει κανένας. Αν δεν είχα κάτι το πολύ δυνατό και αθώο συνάμα να με συντηρεί, όπως ο μέντες και οι λουΐζες που ευδοκιμούν στον εξώστη μου, θα `χα πεθάνει της πείνας. Τόσο μακριά βρίσκομαι από τα πράγματα, τόσο κοντά στο κρυφό τους καρδιοχτύπι. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]