"Η σημασία που είχαν και το ιδιαίτερο άρωμα που παίρναν οι λέξεις από το στόμα της Ρηνιώς έκαναν τον Ηλία πολλές φορές να σκέφτεται ότι ο μόνος τρόπος να γράψει ποτέ κάτι καλό θα ήταν ή να έβαζε τη Ρηνιώ να μιλάει ή ο ίδιος να ήταν τόσο ερωτευμένος με τους ήρωές του, ώστε να ακούει τις κουβέντες τους με την ίδια αγαλλίαση όπως τώρα από το μικρό ρόδινο στόμα της αγαπημένης του. Βαθύτερα όμως από το γλυκό μαρτύριο του έρωτα και της δημιουργίας, μια μονιμότερη αγωνία, σαν γραμμένη μες στη σάρκα του, τον παίδευε τυραννικά: ήταν η φοβία του για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και για να λυτρωθεί από το φόβο του αυτόν, που σε κανέναν δεν τον εκμυστηρευόταν, έγραφε τα Θύματα Ειρήνης".