Το πολιτικό κόμμα αντιμετωπίζει ένα δίλημμα: ή να προάγει μια μεγάλη κοινωνική σύνθεση και έτσι να γίνει αληθινά ο σύγχρονος γκραμσιανός ηγεμόνας, ή να περιοριστεί στο ρόλο του ηλίθιου δούλου μιας εξουσίας δόλιας και αποξενωμένης, μηχανισμός χειραγώγησης νέων υπηκόων υποταγμένων από τα πράγματα, ή επιτέλους να επιβιώσει, όπως ο Δον Κιχώτης, εξαπατημένος από μια αδύνατη επανάσταση. Αντιμετωπίζουμε κατά συνέπεια μια προοπτική βαθιάς αλλαγής και βρισκόμαστε στις παραμονές μαντικών αλλαγών στα μεγάλα κόμματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]