Ο τίτλος αυτής της συλλογής μελετημάτων είναι εν μέρει παραπλανητικός, αφού παρασιωπά με τον τρόπο του κάποια κείμενα που αναφέρονται στον Σαίξπηρ, τον Μολιέρο και τον Γκαίτε. Αυτή η συνειδητή ανακριβολογία έχει μια πειστική, όπως ελπίζω, δικαιολογία: τα κείμενα για το νεότερο δράμα που περιέχονται σ` αυτό το βιβλίο είναι ελάχιστα σε σύγκριση μ` εκείνα που πραγματεύονται θέματα του σύγχρονου δράματος. Έτσι, ένας τίτλος αναλυτικότερος, αλλά σχοινοτενής, δεν θα έδινε στον αναγνώστη πολύ περισσότερες πληροφορίες από όσες του δίνει ο τωρινός. Εξ άλλου, οι τρεις μεγάλοι ποιητές που αναφέραμε παραπάνω δεν αποτελούν μουσειακά δείγματα άλλων περιόδων του θεάτρου, αλλά παραμένουν ακόμη αρκετά `σύγχρονοι`, αφού απασχολούν σταθερά τους ανθρώπους της σκηνής ανά τον κόσμο. Ο κύριος σκοπός αυτού του βιβλίου ήταν η θεματική προσέγγιση κάποιων μεγάλων έργων και σημαντικών δραματουργών, από τους οποίους μερικοί (όπως ο Ίψεν, ο Λόρκα, ο Ο`Νηλ ή ο Μίλλερ) είναι - δικαίως - πασίγνωστοι, ενώ άλλοι (όπως ο Μανέ ή ο Μαίτερλινκ) είναι - αδίκως - σχεδόν άγνωστοι στη χώρα μας.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]