Ο σοφός ονειρεύεται στην άκρη του
δρόμου. Η δύναμη του ονείρου μπορεί
να κάνει να ξεπροβάλει ένα δέντρο,
ένας βασιλιάς, μια γυναίκα, μια χίμαιρα.
Και το δέντρο κι ο βασιλιάς και η χίμαιρα
περνούν, περνούν σ` αυτό το σκηνικό
που ονομάζεται ζωή. Και εξαφανίζονται.
Ο σοφός ονειρεύεται στην άκρη του
δρόμου. Δε θα περάσει όποιος θέλει απ` το
δρόμο του.

[...]

Ο σοφός διασχίζει με τα πόδια το
ποτάμι κοντά σ` ένα γεφύρι. Σίγουρα
δε θα το `χει δει. Μα κάποιος απ` το
γεφύρι του κάτι του φωνάζει. Ο σοφός
κοιτάζει, βλέπει το γεφύρι να γκρεμίζεται
μαζί με τον άνθρωπο που ήταν επάνω του.
Σαστισμένος από αυτό του έγινε
βουλιάζει και ο ίδιος στο νερό κι εξαφανίζεται.

[...]

Ο Λου - Κιανγκ - Τσέου είναι επινόηση του Pierre Bettencourt, και όλα τα "κινεζικά" ποιήματα του "Θεάτρου σκιών" δεν είναι παρά έργα του ίδιου, ο οποίος χρησιμοποίησε ίσως το τέχνασμα αυτό για να εκφράσει με μεγαλύτερη άνεση ένα μέρος του προσωπικού του οράματος.

(από το επίμετρο του Ε. Χ. Γονατά, Σεπτέμβριος 1986)