Το μαύρο της νύχτας έσμιξε με τη μουντάδα της παραφορτωμένης ατμόσφαιρας. Οι κορφές των αφρισμένων κυμάτων φωσφορίζανε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Τα πελώρια κύματα χτυπούσαν ανελέητα το σκάφος. Πότε από την πλώρη, πότε από την πρύμη και πότε από τις μάσκες και τα πλάγια. Όσο αγρίευε το κύμα και ο αέρας τόσο αγρίευε και το δικό μας βλέμμα, κάπως έτσι φαίνεται αγριεύει ο άνθρωπος στο πεδίο της μάχης, αψηφώντας το θάνατο. Είχαμε μπει για γερά στην κόλαση της άνισης μάχης, το μυαλό είχε θολώσει, δεν είχε περιθώρια για σκέψεις, όνειρα και φόβο. Όλη αυτή η αντάρα μας είχε μεθύσει. Ένας δονκιχωτισμός μας είχε κυριεύσει, ο καθένας μας έκανε και το παλικάρι υποστηρίζοντας ότι τούτο δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλες περιπτώσεις με άλλα βαπόρια. Το λογικό, ευτυχώς, είχε σαλέψει. Με το δεύτερο βιβλίο του ο πολυταξιδεμένος μαρκόνης συγγραφέας κερδίζει σε βάθος και επιβεβαιώνει τη γοητεία που άσκησε σε κοινό και κριτικούς για την αυθεντικότητα της ματιάς του και την ποιητική της γλώσσας του. Ένας γνήσιος εκφραστής της ζωής και των καημών των ναυτικών και των ανθρώπων της θάλασσας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]