Τον Αύγουστο του 1891, στη Νέα Εφημερίδα δημοσιεύονται σε συνέχειες τα `Θαλασσινά Ειδύλλια`, Συλλογή διηγημάτων που προκαλεί αντιπαραθέσεις στους φιλολογικούς κύκλους της Αθήνας. Ο Ιωάννης Καμπούρογλου παρομοιάζει τον Παπαδιαμάντη με τον Άλαν Πόε και τον Τσαρλς Ντίκενς. Ο Ζερβός τον αντικρούει ισχυριζόμενος ότι τα κείμενα είναι ηθογραφίες και ο Σκιαθίτης κοσμοκαλόγερος παίρνει θέση: `Δεν ομοιάζω ούτε με τον Δίκενς ούτε με τον Σαίξπηρ ούτε με τον Βερανζέ. Ομοιάζω με τον εαυτόν μου`. Οκτώ χρόνια αργότερα ο Παλαμάς καυτηριάζει το γεγονός ότι τα `Θαλασσινά Ειδύλλια`, δεν είχαν εκδοθεί σε βιβλίο και σημειώνει ότι στη συλλογή αυτή ο Παπαδιαμάντης συνταιριάζει τον παρατηρητή με τον ποιητή. Δύο φορές ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης αναζήτησε εκδότη για τα `Θαλασσινά Ειδύλλια`, χωρίς αποτέλεσμα. Και τη συλλογή του αυτή, όπως και πολλά άλλα από τα κείμενά του, δεν είχε τη χαρά να τα δει να εκδίδονται σε ξεχωριστό τόμο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]