...Στην Ελλάδα, δεν της αξίζει η αποτέφρωση που την οδηγούν οι πολιτικοί της. Στην Ελλάδα, δεν της αξίζει να σκεπαστεί με δαμασκηνό σάβανο. Άλικο αίμα είναι το ανάβρυσμα αυτού του λαού στην ιστορική του πορεία. Ο γόος της μάνας συνόδευε πάντα τα παιδιά της πατρίδας στις πεπρωμένες θυσίες τους. Οι οιμωγές της ψυχής των πολεμιστών ήταν πάντα το τραγούδι της λευτεριάς αυτής της ηλιογέννητης χώρας. Αυτά, τα άγια κειμήλια του λαού, το αίμα του, το δάκρυ του, τον κοπετό του, τον μόχθο του, δεν είχαν το δικαίωμα οι πολιτικοί να τα κηλιδώσουν, αν δεν ήθελαν να τα σεβαστούν. Και τα σπίλωσαν. Και τα βεβήλωσαν ανερυθρίαστα, οδηγώντας τους πολίτες στην απόγνωση και την πενία. Το νόμιμο (κατ` αυτούς) ήταν η ηθική τους, ωσάν ν` άνοιγαν οίκο ανοχής συμφώνως με τις υγειονομικές διατάξεις του νόμου. Και μόλυναν αυτόν τον εξαίσιο τόπο με την γονόρροια των άρρωστων κομμάτων τους...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]