Ο κόσμος του Καββαδία, μια απέραντη ωραιότητα "κεκαθαρμένων ακάθαρτων". Πλάσματα του πραγματικού και του φανταστικού που είναι πάντα σώματι καθηλωμένα στη σκληρή πραγματικότητα της θάλασσας και στην προσδοκία άλλων απλών πραγμάτων. Και είναι ετούτη η προσμονή θαρρείς πως εξαγνίζει την αμαρτία και ξορκίζει το κακό. Ο κόσμος του Καββαδία είναι νόστος του αληθινού της ζωής, της ζωής του αληθινού. [...] Για τούτο θέλησα να ζωγραφίσω με αφορμή τον κόσμο του Καββαδία κι ετούτο γύρεψα να ιστορήσω και με τρόπο εικαστικό να φανερώσω. Εικόνες λιμανιών με έρωτες, με μισοκρυμμένες ντροπαλές -"εξαγνισμένες" για τούτο σχεδόν- πόρνες, με φυγές και κατευόδια. Ένας ολόκληρος κόσμος οι άνθρωποι του Καββαδία. Ίσκιοι που περιφέρονται ανάμεσα στην ίδια πάντα θάλασσα και στο βαρύ μολυβένιο ουρανό που πλάκωσε τους τόπους, που συμπιέζει και πυκνώνει τες στιγμές και τα αισθήματα, που δυναμώνει το καθετί, μικρό και μεγάλο. Λιμάνια και κινήσεις σωμάτων, της καρδιάς φανερώματα και του νόστου υποστάσεις. Στο τέλος-τέλος ένας κόσμος ακίνητος μέσα στην απέλπιδα -για τούτο ίσως τόσο γοητευτική- μανική αναζήτηση της ζωής. Κόσμος βυθισμένος, πετρωμένος, ξεχασμένος στην αέναη διαλεκτική του νόστου της στεργιάς και του έρωτα της θάλασσας. Κόσμος απρόθυμος ν` αποφασίσει αν θα χάσει ή θα βρει το πρόσωπό του. (Γιώργος Κόρδης, Αγία Παρασκευή 22-8-2005)