ΑΧ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΟΣΙΜΟ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ. ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ, ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ.
Είναι τόσο πολλά μέσα μου δικά σου και δεν φεύγουν. Ενώ βρίζεις εκνευρισμένος κατά τον γυρισμό μας τον Σεπτέμβρη στην εθνική οδό, πιέζεις ενθαρρυντικά με την παλάμη σου τον μηρό μου. Καβγατζής και σεμνός.
Κανείς δεν μου είπε ποτέ για το φως του ουρανού. Εμένα που με ενοχλούσαν πάντα οι άντρες με τα σορτς ή αυτοί που κυκλοφορούν με μικρές.
Ζηλεύω αληθινά και μνησίκακα ορισμένες φορές. Κι άλλες φορές τα προκαλώ αυτά, για να μη με νομίζεις αδιάφορη. Για να συντηρώ τον έρωτά μου.
Μωρό μου, πέρνα καλά.
Να αλλάξουμε στιλ τόσων χρόνων, εγώ για σένα εσύ για μένα, δεν γίνεται.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]