Το Δεκέμβριο του 1917, ο Βασλάβ Νιζίνσκυ, ο πιο διάσημος χορευτής του δυτικού κόσμου, εγκαταστάθηκε σε μια βίλα στην Ελβετία μαζί με την γυναίκα του, Ρομόλα, και την τρίχρονη κόρη τους. Εκεί ακριβώς άρχισε να χάνει τα λογικά του. Αυτό το ημερολόγιο, το οποίο κράτησε σε τέσσερα τετράδια, σε μία περίοδο έξι εβδομάδων, στις αρχές του 1919, είναι η μόνη σύγχρονη μαρτυρία που έχουμε από ένα μεγάλο καλλιτέχνη, για την εμπειρία της εισόδου στην ψύχωση. Χορευτής με πρωτοφανείς ικανότητες, ήδη από την εποχή της νεότητάς του στη Ρωσία, ο Νιζίνσκυ είχε γίνει διάσημος ως πρώτος χορευτής των Ρωσικών Μπαλέτων του ΣΕΡΖ ΝΤΙΑΓΚΙΛΕΦ, του θεατρικού συγκροτήματος με την μεγαλύτερη αίγλη στη προπολεμική Ευρώπη. Μετά τη διακοπή των σχέσεων των δύο αυτών σπουδαίων ανδρών -οι οποίοι ήταν συνεργάτες και εραστές-, ο Νιζίνσκυ πάλεψε να σταθεί επαγγελματικά μόνος του. Ταυτόχρονα, ασπάστηκε τη θρησκευτική φιλοσοφία του Τολστόυ. Όταν η τρέλα έκανε την εμφάνισή της, άρχισε να φαντάζεται τον εαυτό του παντρεμένο με τον Θεό, αλλά και σαν τον ίδιο τον Θεό, υπογράφοντας «Θεός Νιζίνσκυ». Έζησε άλλα τριάντα χρόνια, αλλά δεν ξαναβρήκε ποτέ τα λογικά του. Το ημερολόγιο του Νιζίνσκυ πρωτοεκδόθηκε το 1936, σε μία μετάφραση από την οποία η ΡΟΜΟΛΑ ΝΙΖΙΝΣΚΥ, η σύζυγός του, είχε αφαιρέσει όλα τα ηθικώς επιλήψιμα μέρη, παραλείποντας σχεδόν το μισό κείμενο. Η παρούσα έκδοση, σε μετάφραση της ΝΑΤΑΣΣΑΣ ΧΑΣΙΩΤΗ, είναι η πρώτη πλήρης μετάφραση στα ελληνικά και η πρώτη που περιλαμβάνει το Τέταρτο Τετράδιο, γραμμένο στην αρχή της ψύχωσης, ακολουθώντας την ΠΡΩΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ του 1995. Περιλαμβάνει τις τελευταίες διαυγείς σκέψεις του Νιζίνσκυ - για το Θεό, το σεξ, τον πόλεμο και τη φύση του κόσμου, καθώς επίσης και για τη δική του κατεστραμμένη ζωή. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]