Για αρκετούς συγγραφείς, όπως και για τον Προυστ, πίσω από το πάθος της γραφής κρύβεται - επιδέξια - το πάθος της ανάγνωσης. Στα δύο κείμενα του τόμου αυτού ο Προυστ μας μεταδίδει αυτό το πάθος αναδεικνύοντας την ανάγνωση ως μια εμπειρία εξίσου σημαντική (αν όχι και σημαντικότερη) από αυτήν του έρωτα ή του ταξιδιού, για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου - είτε ανήκει στους συγγραφείς είτε όχι. Αφορμή για τα αυτοβιογραφικά αυτά κείμενα στάθηκε η ανάγνωση του Ράσκιν, αλλά - όπως συμβαίνει με κάθε ενεργητική, «αυθεντική» εμπειρία - ο αναγνώστης-συγγραφέας Προυστ ξεπέρασε τα όρια του «κειμένου-αφορμής» που είχε μπροστά του. Aίφνης, η απόσταση ανάμεσα στον αναγνώστη και στον συγγραφέα καταργείται και έτσι προκύπτει ένα νέο, πρωτότυπο κείμενο. Ο Προυστ, αυτοβιογραφούμενος, μας παραδίδει ένα γνήσιο δείγμα της λογικής και της τεχνικής του, έτσι που τίποτε άλλο δεν μας απομένει πια από το να συνεπαρθούμε και εμείς με τη σειρά μας. Άλλωστε, όπως λέει ο ίδιος: «Δεν υπάρχουν ίσως ημέρες της παιδικής μας ηλικίας που να τις ζήσαμε τόσο απόλυτα, όσο εκείνες που πιστέψαμε ότι τις αφήσαμε να φύγουν χωρίς να τις ζήσουμε, εκείνες που τις περάσαμε με ένα βιβλίο αγαπημένο».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]