Η ηθική του Επίκουρου είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο της αρχαίας φιλοσοφίας και της φιλοσοφικής ηθικής. Αν είναι ενδιαφέρουσα, πιστεύω να φανεί -ανεξάρτητα από τη μεταφραστική μου μεσολάβηση- μέσα από τα κείμενα του ίδιου του Επίκουρου. Αν φανεί όμως απλοϊκή, θα είναι η δική μου προσπάθεια που δεν κατάφερε να αναδείξει το αντίθετο αλλά, ας μου επιτραπεί, και οι αναγνωστικές μας συνήθειες. Ενδιαφέρουσα, έστω γιατί και για ποιον; Για λόγους ιστορικούς, επειδή αποτελεί μια εννοιολόγηση του αρχαίου έλληνα ανθρώπου για επείγοντα ζητήματα ηθικής πράξης: Για την καλύτερη δική μας κατανόηση της ελληνιστικής εποχής, στην οποία κυριάρχησε ο επικουρισμός; (Αλλά εδώ υποκρύπτεται το ερώτημα σχετικά με τους λόγους του τυχόν ενδιαφέροντος μας για την ελληνιστική εποχή ή γενικότερα για το παρελθόν.) Επειδή η ηθική του Επίκουρου αποτελεί μία από τις πρώτες περιπτώσεις εγωισμού και ηδονισμού, τάσεων που μάλλον δεν μας είναι ανοίκειες σήμερα; Επειδή την επικαλούνται φιλόσοφοι τόσο διαφορετικοί όσο ο Νίτσε, ο Μαρξ και ο Τζων Στιούαρτ Μιλλ, ή ερευνητές που μας έμαθαν να κατανοούμε διαφορετικά την αρχαία φιλοσοφία, όπως ο Πιερ Αντό; Είναι ενδιαφέρουσα και επίκαιρη μήπως, στο πλαίσιο μιας, ολοένα περισσότερο της μόδας, πρακτικής φιλοσοφίας που φιλοδοξεί να αντικαταστήσει την ψυχοθεραπεία με τη φιλοσοφική συμβουλευτική; Ή μήπως επειδή ομάδες ανά τον κόσμο αυτοκατανοούνται σαν επικούρειες και επαγγέλονται τη, σοβαρή ή γραφική, αναβίωση του επικουρισμού; (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]